In die tuktuk haalde ik met mijn hoofd ruimschoots het plafond. Lastig bij kuilen en bobbels. Die hebben ze hier. Mijn knieën hielde de verschillende lichaamsdelen van mijn medereizigers op hun plaats. Ik zat aan de zijkant, wat fijn is voor ventilatie. Er is immers geen deur. Zodoende kon ik ook een voet en arm buiten houden. Jammer was wel dat het zo vroeg was, en ik zo moe, dat ik nogal actief tegen slaap moest vechten. Ben er geregeld nét net uitgevallen.
Een eerdere tuktuk (weekje terug) had geen twee bankjes tegenover elkaar. Drie wieltjes, een brommerstuur en –motor, twee bankjes van ongeveer 1,20 meter. En we zaten er met 14 personen in... Ik geef toe, dat er daarvan drie kinderen waren, maar toch.
Op de heenweg gisteren ook zoiets: een microbusje (lijkt sterk op de Suzuki-busjes uit de jaren 80), dat maar niet weg wilde. Want met 16 personen vond ie dat het nog niet vol was. Bij 22 ging hij toch rijden. En onderweg kwam het tot maximaal 24. 2 op de bestuurdersstoel, 3 op de bredere zitplaats ernaast. 5 op de tweede zitrij (met de rug tegen de eerst rij aan). 6 op de derde zitrij daartegenover (echt geen enkele knieruimte). Vier op de 2 mini-klapstoeltjes die de bagageruimte vulden, waaronder 1 die hangt over de 'bagegedeur' tot kniehoogte, en 4 op de achterbumper staand. Bagage op het imperiaal. Veel bagage, fors imperiaal. En kuilen. Heel veel kuilen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten