Papa!

Over vader worden - en kind van de Vader durven zijn.
Dooppreek bij Galaten 4:1-7.

De eerste woordjes van je kind. Een van de hoogtepunten in de opvoeding. Wat is er nou schattiger dan een babystem die half verstaanbaar maar enthousiast iets roept? En je bent als ouders nieuwsgierig naar wát. Want ergens besef je: wat het kind zegt, zegt weer iets over het kind. Over wat zij of hij belangrijk vindt. Iets over eten? Een naam voor de knuffel? Diergeluiden? Geen wonder dat het extra bijzonder is voor de ouders, als het eerste woordje mama is. Papa zou wat mij betreft ook leuk zijn, maar mijn ervaring is dat je als vader beter bewonderend naar de diepe verbondenheid van moeder en kind kunt kijken, dan dat je ermee wilt wedijveren. Papa's hier op de eerste rij: die wedstrijd tussen eerst 'mama' of eerst 'papa', die ga je verliezen.

Dominee, ik erger me aan charismatische drammers!

'Je hebt van die christenen, die zeggen dat God op het gebed geneest, en dat Hij op allerlei bijzondere manieren met die christenen spreekt. Door dromen, woorden, bijbelteksten en wat al niet. Zo stralen ze uit dat ze betere christenen zijn dan wij. Bovendien laten ze 'subtiel' voelen dat je geloof onder de maat is als iets waarvoor je bidt niet gebeurt.'

Leven in het licht

Schrijven is schrappen, en fotograferen is weglaten. Kijk maar naar de beste teksten en de beste foto's. Een prachtig gereedschap daarvoor is Photoshop.

Wat is nu de beste manier om iemand af te beelden? 'Naturel', of 'verbeterd'? Eigenlijk is dat altijd de vraag als je het over iemand hebt. Laat je iemand van zijn goede kant zien, of breng je de mindere kanten in beeld?

Hoe is dat bij jou? Als jij over iemand spreekt, poets je dan de gebreken en rimpeltjes in beeld, of leg je de nadruk op het mooie in de ander?

En hoe denk je dat er over jouzelf gesproken wordt?

Een preek bij 1 Johannes 1:5-10