De 93e Tour de France beloofde weer ouderwets spannend te worden. Rond de 200 wielrenners waren al maanden bezig met de voorbereidingen. En met hen de hele caravaan: Sponsors en bobo’s alom. Medische teams met fysiotherapeuten en artsen, technici, alles om ploegen van tegen de tien wielrenners te ondersteunen. En die tien onderling hadden weer hun eigen verdeling: waterdragers en klimmers, specialisten voor afdaling, tijdrijden en sprint. Maar wat hun specialiteit ook is, alle eigen ambities gaan opzij voor de kopman op jacht naar de gele trui. Zo staan ze allemaal, van sponsor tot materiaalknecht, in dienst van de kopman. Wordt het Ulrich? Of is de ploeg rond Contador niet te kloppen?
Maar juist als de tourcaravaan in Straatsburg is neergestreken voor de eerste etappe, worden 17 rijders geschorst. Doping. Alweer doping. Onder hen de vijf renners met de hoogste rating. Twee ploegen moeten zich terugtrekken omdat er niet voldoende renners over zijn. Een zwarte dag voor de wielersport. Eerlijk duurt het langst – en van lang houden wielrenners niet.
