Marathonschaatsen is met een hapje en drankje op de bank anders al een hele zit. Zelfs van kíjken naar zo'n urenlange wedstrijd zou ik moe worden. Uitputtende sporten. Waarom doen we het elkaar eigenlijk aan? De topsport zelf, en het volgen vanaf de zijlijn of vanaf de bank?
Yvonne Spigt had een duidelijk doel voor ogen: als eerste over de streep komen. Niet alleen tijdens de wedstrijd. Het is het doel dat ze altijd voor ogen heeft. We horen haar vertellen hoe dat samen met haar team werkt. Zij moet die rondjes het snelst rijden, en daar is alles dienstbaar aan. Een teamlid gaat mee naar voren om het tempo van een kopgroep zonder haar te drukken, of juist mee met haar om haar naar voren te brengen. Als je even verder kijkt dan het interview, zie je achter haar prestatie de jarenlange training, de inspanning van sponsor en coach. Maar de meeste indruk maakt het toch, om van een topsporter te horen wat er allemaal voor wordt opgeofferd. Jaren van Eindeloos trainen, voedingsschema's, de prijs die je betaalt in je sociale leven. En dan in de wedstrijd zelf 'gewoon lekker doodgaan'. Spieren die je voelt verzuren, ademhaling die pijn gaat doen, tot je er niet eens meer veel van voelt. Dwars door de pijngrens heen, veel verder gaan dan wat zelfs nog maar gezond is.
