Recensie Job - Waar is de Vader?

Het bijbelboek Job is als een walnoot: De voedzame en smakelijke inhoud geeft zich pas prijs als je de harde buitenkant met kracht en aandacht openlegt. Een beetje hulp daarbij is gewenst. ´Job – Waar is de Vader?´ is een uitgave van de bijbelstudiebond, en wil die hulp dan ook graag bieden. Ds. Bondt zegt in de inleiding: 'ik zoek de uitdaging in: Job lezen.' Het is een leesplan in acht hoofdstukken, bedoeld voor kring, maar ook nuttig bij zelfstudie.

sterftecijfers ziekenhuizen gepubliceerd - bijdrage aan kwaliteit in de zorg?

Vandaag in he nieuws: voor het eerst zijn er sterftecijfers gepubliceerd van nederlandse ziekenhuizen pdf.
Het is natuurlijk een prettig idee: moet je het ziekenhuis in, dan is het fijn om te weten of het goed scoort op de kans om levend weer buiten te komen. Die gedachte is niet bepaald nieuw.

Kerstvakantie: met de trein naar oma?

De kerstvakantie staat voor de deur, en in huize Smouter worden plannetjes gemaakt voor een uitje hier of daar.
- Laten we bij oma langsgaan!
- Nou... Die lange autorit is zo saai voor de kinderen. Is het niet veel leuker om met de trein te gaan?
- He ja, leuk! Ik weet nog dat neef Karel bij ma kwam logeren. Die kwam dan helemaal zelf met de trein. Heb ik warme herinneringen aan. Ik zal eens uitzoeken hoe dat ook al weer moet, nu de OV-chipkaart een feit is.
(tik, tak, tik, tak: Uurtje later. En meer dan dat.)

- Nou, dat valt nog niet mee zeg. Daar zijn een boel vragen bij te stellen. Heeft het zin om kaarten op naam te kopen? En zo ja: ook voor de kinderen? Hoeveel tegoed moet er op zo'n kaart staan om er mee te kunnen vertrekken en ook weer thuis te komen? Voor de railrunnerds onder ons minder dan voor volwassenen. Maar meer dan voor de dreumes die nog 2 moet worden. Die laatste hoeft toch niet te betalen? Of ook een railrunner? Of is dat op de bus anders dan in de trein? Ze moet volgens sommige bronnen wel een chipkaart hebben om legaal door de poortjes te mogen. En er blijkt verschil te zijn tussen de busmaatschappij hier, en die in het Westen. Hier kon je op sommige bussen in maart 2011 in elk geval nog niet met de chipkaart betalen. Laten we voor de veiligheid ook maar een bosje strippenkaarten meenemen. Hebben we nog wel ergens liggen ook.

India - een late terugblik

Pastor Henk will now pray with you. En dat doet hij. Twee Hollandse dominees zitten in kleermakerszit in een hut op een van de Sundarban eilanden.

Het lukt me vast wel weer om zonder hulp te gaan staan, over een uurtje. De hut is ongeveer zo groot als een studentenkamer. De ene helft is een houten verhoging, bedekt met een kleed. Hier slaapt het gezin met drie kinderen. Vloer en onderste deel van de muur zijn van leem, de verdere opbouw is plantaardig. Bamboe voor de constructie, vlechtwerk van blad als wanden, en schoven rijstestro als dak. Sukrith Roy is de geestelijk leider van de theologische opleiding, maar ook van de meer dan honderd zendelingen / voorgangers die zijn uitgezonden. Hij heeft ons meegenomen op huisbezoek, en we leren een kant van India kennen die in geen enkele toeristische gids staat. De vader des huizes teelde hier rijst, toen in 2008 het zoute water kwam en alles meenam. Huis en huisraad, alle vee, en ook een flink deel van de eilandbewoners. Zoals tienmaal eerder in een eeuw. Op het ene eiland waren geen of weinig doden te betreuren, op een ander was tot een kwart van de bevolking door het water meegenomen. Maar overal moest het leven opnieuw worden opgebouwd. Zo ook bij dit gezin. Natuurlijk was de rijstoogst verloren, en gingen huis en bezittingen met het water mee. Maar erger is, dat het zeewater zout achterlaat. Op zilte grond groeit geen rijst. Dat gaat jaren duren. Daarom ging vader in de bouw werken, 1000 km verder. Tot hij een val van 15 meter maakte. Niemand telde zijn botbreuken, maar dat hij vanaf het middel verlamd was, werd wel opgemerkt. Van zijn werkgever kreeg hij er ontslag voor. Met hulp van de kerk is hij naar huis gehaald. Hoe hij ooit nog voor zijn gezin kon zorgen wist niemand.