De Xmas Karels - of het ultieme middel tegen jetlag

Al eens Christmas carols gezongen op 22 december? 10 uur aan een stuk?
Wie mij ene beetje kent, weet dat ik wat dubbele gevoelens heb bij het kerstfeest zoals wij dat kennen in Nederland. Deze reis biedt me de kans mijn culturele horizon te verbreden. 't Is nog wel geen kerst, maar alles wijst erop dat hier een hindu-stad op het punt staat los te barsten in een bombastisch kerstfeest.

Groeten uit Pahalampur presbyterian church

Vrijdag nog wat later. Weer zo'n man met een briefje. Waarover de drie diensten zondag zullen gaan. Tekst, thema en wie er preekt aub. OK - Henk 'krijgt' de engelstalige dienst, ik de Bengaalse. En Henk mag in de bonuspunten de dienst van een dochtergemeente die we later op zondag zullen bezoeken.
Zondag kan ik me niet meer met zekerheid herinneren wat ik ook al weer op dat briefje had gezet. Mijn indruk dat dat zomaar de lofzang van Simeon zou kunnen zijn klopt.

kerstcadeaus

Vrijdagavond kwam er iemand met een briefje op mijn kamer. Of ik even op wilde geven waarover ik zaterdag zou preken bij de samenkomst ter gelegenheid van kerst. Zaterdag? 19 december? Extra kerstdienst? Ik had iets horen mompelen over het kerstfeest van de middelbare school in Canning. Maar dat was toch vrijdag al? Bovendien horen we al een paar dagen dingen mompelen over een dag in Canning. Ik zet er dus op in dat het een kerstviering zal zijn om de vakantie in te luiden, ongeveer zoals in NL.

Ontwikkeling India

Dit is mijn derde bezoek aan India. Mijn eerdere reizen waren in 2007 en 2010. India noemen we een ontwikkelingsland. Meestal bedoelen we daarmee een land dat zich vooral zou moeten ontwikkelen - maar arm en onderontwikkeld is. En? Hoe zit het met de ontwikkeling van Calcutta - zeg in de laatste 10 jaar?

Vragen, vragen, vragen...

Indiërs en vragen... Ik las eens de volgende introductie op India als een land:
Een Europeaan is met een auto-tocht door India bezig, en wil over een bergpas. Echter, vanwege sneeuwval is die gesloten. De Europeaan meldt zich bij de autoriteiten en vraagt: 'Is de pas morgen wel weer begaanbaar?' Beambte: 'Ja meneer'. De volgende dag is de pas echter dicht. Hij vraagt opnieuw: 'Is hij morgen dan begaanbaar?' Beambte: 'Ja meneer'. Met een diepe zucht stelt de vakantieganger nu de vraag: 'Maar wanneer gaat de pas dan open?!' Beambte: 'Ik ben niet bevoegd zo'n ingewikkelde vraag te beantwoorden'. Kijk, daar word je als Westerling een beetje moe van. Wat zit erachter? Een andere opvatting van respect. Nee zeggen is onbeleefd. Dat verklaart de eerste antwoorden van de beambte. Het laatste antwoord ligt ingewikkelder. Eerstens: Hij voelt zich ongemakkelijk, vooral omdat de irritatie bij de Europeënaar van zijn gezicht te lezen moet zijn. Vervolgens: Hij heeft helemaal geen antwoord op de vraag. En tenslotte: Hij zit muurvast in de hierarchie van zijn ambtenarij - maar staat ook nog eens tegenover een hooggeëerde toerist. Dus zoekt hij de nooduitgang. En die nooduitgang heet autoriteit. Of liever: het gebrek daaraan.
Voor mijn kleine ervaring daarmee: zie mijn blog onder de titel 'de reis' van vorige week.

Regionale vergadering

Zaterdag

Dit wordt een heel andere dag. Er is de regionale vergadering van het kerkverband. Alle presbyterian chuches van West-Bengal zijn hier afgevaardigd. Henk en ik zijn eregast. Wees er altijd paraat voor dat er een stichtelijk woord van je verwacht wordt. Er is ruim tijd voor zingen uit een Bengaals – Engelse bundel mét muzieknotatie, zodat Henk en ik mee kunnen zingen. Dan krijg ik het woord. Ik sta stil bij Zacharias en Elisabeth. In dat gedeelte zegt de engel Zacharias aan dat het kind dat geboren zal worden de kracht van Elia zal hebben, en ik sla de brug naar de slotwoorden van Maleachi. Met die woorden roep ik de kerken op de broederband vast te houden, en zich te beijveren voor kerkelijke eenheid. Een spannende boodschap om hier te brengen, omdat ik weet dat de Roy broeders elk hun eigen kerk hebben gesticht, en een tijdlang met elkaar hebben geconcureerd. Nu tref ik hen alledrie op een regionale vergadering. Het lijkt erop dat er verzoening is bereikt tussen zonen van hetzelfde huis. Fysiek en geestelijk.

Vrijdag: Vrouw op de kansel

Donderdag – interactief

Henk heeft de klas 's morgens, ik 's middags. Ik gebruik de morgen voor een ontmoeting met Jelly Meindertsma. Johan Velema heeft mij met haar in contact gebracht. Met haar gezin is ze verbonden aan een bijbelschool in Bangladesh. Ze is in Calcutta om haar zoon op te pikken, die elders in India in een internaat zit, en via Calcutta naar huis reist voor de kerstvakantie. Het is goed om elkaar te bemoedigen, en van elkaars werk te horen. Het duurt niet lang of we vinden uit dat we gemeenschappelijke kennissen hebben: de familie Balk (ds. van GKV) in Wageningen.

Mijn les-thema voor vandaag is het lied van Deborah. Vanmiddag zet ik ze aan het werk om daarover een preek te schrijven in tweetallen. Een korte inleiding, waarbij we de draad van de afgelopen dagen op pakken, en een paar concrete aanwijzingen bij het hoofdstuk. Dan een kwartiertje om in te gaan op vragen bij het gedeelte. En dan gaan ze in tweetallen uiteen. Ze hebben 40 minuten om een opzet voor een preek te maken. Eisen: Titel, een opbouw van de preek, de centrale boodschap in een zin, en tenminste een verbinding naar een passage uit het Nieuwe Testament.

Woensdag. Niranjans verhaal

De lessen nemen het grootste deel van onze tijd in. En terecht; daarvoor zijn we uitgezonden. Toch kan een lesdag van 10.30 – 18.30 best vermoeiend zijn. Bijvoorbeeld als aansluitend gevraagd wordt om ook nog te preken, zonder extra voorbereidingstijd. Maar lees er geen klacht in: het is geweldig en zegenrijk om te doen.

De reis

Ik heb een prima reis gehad - zij het met een paar kleine hobbels. Zo is de Indiase ambassade 'over' op de zogeheten e-visa. Je vult een week van tevoren online een formuliertje in, en hebt al een paar uur later een email die je officiëel toestaat India binnen te komen.