Zondag kan ik me niet meer met zekerheid herinneren wat ik ook al weer op dat briefje had gezet. Mijn indruk dat dat zomaar de lofzang van Simeon zou kunnen zijn klopt.
Na de dienst, die later begon dan vorige week, loopt Henk wat op hete kolen. Hoe zit het nou met de Engelse dienst waarop hij had gehoopt? O, die laten we schieten. De gemeente die we vanmiddag gaan bezoeken bevindt zich op het platteland achter Calcutta, en engelse dient plus reis - dat halen we nooit. Ah. Fijn. Weet Henk dat ook weer. Niet veel later klimmen we in de bus. Denk aan een 1975 Mercedes bus, maar dan langer. Voor de autominnende Googelaars: Een Force Traveller. Helaas zien we dezelfde chauffeur zitten als die ons vanmorgen op kwam halen voor de dienst. Da's jammer, want hij rijdt als een gevaarlijke gek. We hebben allerlei chauffeurs meegemaakt, en ja, het verkeer in Calcutta is een heksenketel, maar dit slaat echt alles. Henk - die hier zelf ook auto rijdt - en ik hebben het erover gehad, maar we hebben ook nergens in het verkeer ook maar een dwaas gezien met een rijstijl die hier in de buurt komt. Recht tegen het verkeer in, verdwijnen fietsen en motorrijders in paniek in de berm. Op de terugweg lukt het hem zelfs om zo laat en zo hard te remmen (dat heb je, als je recht op twee koplampen afrijdt) dat we een flinke slip maken. En dat met een bus voor 25 inzittenden, die eigenlijk uit zijn lijden verlost zou moeten worden. Door de vloer heen zie je de grond, de 70 cm grote versnellingspook trilt gigantisch, van vering is niet echt sprake, en zelfs de toeter en verlichting werken maar matig. En dat zijn toch de twee belangrijkste onderdelen in het verkeer van Calcutta. Het wordt een rit van dik twee uur, en we halen het zonder al te veel verkeersdeelnemers te pletten. Ik heb zelden zo iets vermoeiends meegemaakt als deze rit (en de terugweg).
Maar klokke vier staan we in het kerkje. De Koreaanse bouwstijl die elke CMA-ganger kent. Glad beton, vloeren en wanden, met een golfplaten dak. Onder dat dak 17 gelovigen. Ik denk dat het vier gezinnen zijn. Een pastor die wij als student kennen leidt de dienst, Henk preekt, Sukrit vertaalt. De lofzang van Maria. Over God die omziet naar de geringe en onaanzienlijken verhoogt. Gebracht door Henk, die opgroeide als zoon van een missionaris. Zo'n echte. Die van deur tot dieur ging op het platteland, in een land waarvan hij de taal niet sprak. Die 10 jaar lang uitsluitend ruimte kreeg om aan de kinderen verhaaltjes voor te lezen. En langzaam maar zeker, onder zijn handen, het werk heeft mogen zien uitgroeien. Nu zijn er 22 kerken, waarvan de grootste rond de 500 leden heeft. Die kinderen die hij toen mocht voorlezen zijn nu krachtige leiders. Ook in het Richmond district, Zuid Afrika, onder de Zoeloes, deed God het net als toen: Door onaanzienlijken heen werken, en vergeten mensen verhogen.
Het is een boodschap die landt. Weer zagen we de Geest meer doen dan wij ooit hadden kunnen geven.
Voor we terug gaan, drinken we uitgebreid thee in de 'pastorie'. Een kamer van 4*5, die tevens keuken, slaapkamer en archief van de kerk is. Onder een dak van staalplaten. En op die daken moet ik nog even terug komen. Het dak van de kerk is van betonnen golfplaten (asbest anyone?). Vijf jaar geleden is er een natuurfenomeen geweest; een hagelbui met stenen van meer dan 15 centimeter. En die sloegen dwars door het dak. Nu zijn er minstens 100 gaten in dat dak. En nergens is de €2.000 die nodig is om dat te herstellen. Pssst, lezers, mag ik een berichtje van jullie wat we daaraan kunnen doen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten