De Xmas Karels - of het ultieme middel tegen jetlag

Al eens Christmas carols gezongen op 22 december? 10 uur aan een stuk?
Wie mij ene beetje kent, weet dat ik wat dubbele gevoelens heb bij het kerstfeest zoals wij dat kennen in Nederland. Deze reis biedt me de kans mijn culturele horizon te verbreden. 't Is nog wel geen kerst, maar alles wijst erop dat hier een hindu-stad op het punt staat los te barsten in een bombastisch kerstfeest.

Maar ik loop op de dingen vooruit. Zondag werd ik ziek. Met rode konen, en 'geholpen' met Koreaans-Indisch-Eck en Wielse medische adviezen dook in mijn mandje in. Het waardevolste advies was dat ik maandagochtend vrij zou nemen, zowel om uit te slapen als om een toets op te stellen ter afsluiting van de cursus. Dat kon best, want Henk geeft 's ochtends les, ik 's middags. En het werkt, want ik knap aardig op. Nu nog wat buitenlucht. Tussen de middag komt een student me op de fiets ophalen. Ik maak gebruik van de situatie door hem mijn tas in de vingers te duwen, en zelf op de fiets te springen. Hij is zo goed niet of spring achterop. Lekker, een stukje trappen! Heel wat Indiërs staan met open mond te kijken als we langskomen. Een blanke in pak voorop, een local achterop. Het moet niet gekker worden! Op school aangekomen biecht Henk op dat hij deze nacht zelf ziek is geworden; hij vertrekt dus om 's middags te rusten en een toets te tikken.
Die avond wordt ons gevraagd of we dinsdag mee willen doen met Christmas carols. Tja - wij zeggen niet gauw nee. Zeker niet als we niet weten wat er bedoeld wordt.
Dinsdagmorgen worden de toetsen afgenomen. Hoewel wij qua souvenirs en verlanglijstjes wel zo ongeveer klaar zijn, wordt het een 'vrije' middag in de 'mall'. In 2007 was er pas eentje, en daar mocht je alleen op uitnodiging in, zo duur was ie. Shoppen deed je in een soort markthal, waar honderden winkeltjes waren met niet meer dan 15 m2 vloeroppervlak. Nu zijn er wel 10. Die 'malls' zijn niet mijn ding. Het zijn glamureuze winkelcentra met winkels die precies hetzelfde zijn als elders. Benetton, Hilfiger, Louis Vuiton, Bose, Samsung, Hugo Boss, Starbucks: Ik hoef er niet voor naar India, en het verkoopt toch niks dat ik hebben wil. Henk weet het enige winkeltje met zichtbaar Indische invloeden te vinden, en koopt er een sareeh.

Ik kan er nog altijd niet mee omgaan, dat we naar van die decadente kooppaleizen gaan, terwijl de pastors, de evangelists, en zelfs Sukrit, nog geen tientje hebben om hun telefoontikken te betalen. Dan is het tijd voor het afscheidsdiner. Een top-of-the-bill Indisch buffet waar onze tafeldames (SangYee en Esther - als het duur is heeft Sukrit altijd een andere afspraak) ons de ene lekkernij na de andere aanpraten. Tot we echt niet meer kunnen. En dan is het tijd voor de carols...
Het busje vertrekt bij de kerk met ruim 10 mensen aan boord. Naast Sukrit (ja, nu is hij er wel, maar de dames haken af) een handvol studenten, gewapend met ritme-instrumenten, een pastor, een paar tienermeiden en twee oudere zusters. O, en een koormeester met kloeke stem. Onderweg pikken we her en der nog wat op. Op een bepaald moment waren we met ruim 25 man. We rijden een klein uur, en stoppen zo maar in een woonwijk. Stemmen, trommels en cymbalen worden aangezwengeld, en rond 22.00 beginnen we door een onverlichte middenklasse-wijk te trekken, onder het zingen van Bengaalse kerstliederen. Tot we ergens voor de deur stoppen. Daar blijken gemeenteleden te wonen, en die hebben op ons gerekend. Zoete thee, zoete kaakjes, fuitcake. Precies wat we nodig hebben met een half griepje en na een te copieus diner... Sukrit overhandigt een kerstkaart van de kerk. En een van de zusters heeft een collectezak bij zich - stille hint. En hop, op naar het volgende adres. Er zullen wat variaties op het thema volgen: zoete koffie, complete stukken taart, hartige linzenknabbels, Indisch snoepgoed op basis van geschifte melk en glucosestroop, gemberthee. Het wordt eten tot ruim voorbij de pijngrens, en we lopen op een enge glucose-rush. Ik vind uit hoe ik eten in mijn binnenzak kan wegmoffelen in een plastic zakje. Henk neemt mijn voorbeeld dankbaar over. Een flink stuk met de bus naar een andere wijk. Een bejaarde zuster die we bezoeken, en vervolgens mee gaat - en compleet de pan uit swingt. Maar het idee is duidelijk: Met veel bombarie 's nachts gemeenteleden bezoeken. Zodat ze de komende week heel wat hebben uit te leggen aan de buurt - mooi om verlegen mensen tot getuigen te maken, legt Sukrit uit. Ik zie vijf enveloppen met kerstkaart in Sukrits hand. Gaan we dit echt vijf keer doen? Dan zijn we zeker tot 12.30 bezig!

Bijna goed, Karel. Het worden 18 bezoeken, en we zijn bezig tot de zon weer opkomt. Dwars door een appartementencomplex van 4 verdiepingen, in een sobere hut, op een dakterras dat als kerk in gebruik is. Om de beurt worden Henk en ik ingezet om voor ons totaal onbekende mensen voorbede te doen. Als het ons gezelschap niet lukt om een drietal peuters wakker te zingen / trommelen, en ze bovendien door mijn slaperig en verward uitgesproken gebed heen slapen, beginnen een paar mensen hen hardhandig wakker te maken. Henk krijgt in de gaten dat ze verondersteld worden wakker te zijn als er voor hen gebeden wordt, en grijpt gelukkig in. Hij ontfermt zich over een inmiddels krijsend / spartelend kind en sust het. Hij legt hen onder gebed de handen op. De rust keert weer. Het is een van de vele momenten waar we toch het gevoel krijgen restjes hindoeïsme achter het stijle gereformeerde schild te vinden. Tegen 5.15 verlaten we het laatste huis - dat van Sujoy Roy. Er zijn familievetes ontstaan om kleinere dingen dan een invasie door 25 zingende en trommelende mensen op de stoep.
Als we tegen 11.00 weer in beeld komen, heeft die fantastische oma een supersized ontbijt klaargemaakt. Vlamtrekkende lamscurrie, rijst, soep, side-dishes. En ze staat er triomfantelijk glanzend naast. Eet smakelijk! Zozeer als ik vannacht genoten heb van het gezelschap van deze dame, zozeer wens ik haar nu naar elders...
Gelukkig kunnen we deze nacht wel missen, want morgen tussen 20.00 en 21.00 vertrekt ons vliegtuig naar Nederland. 15 uur vliegen en 4,5 u tijdsverschil in ons nadeel.
En dan blijkt opeens het voordeel van een hele nacht carollen: Je bioritme is zóver van slag, en ik ben zo uitgeput, dat ik in de lucht goed kan slapen, en weer terug in Nederland mijn biologische klok gelijk kan zetten met een dutje van een uur. Da's wel zo mooi, want ik kom rond lunchtijd thuis, en morgenochtend mag ik de kerstdienst leiden. Alles best - als er maar geen stevige lunch aan vast zit!