Wordt vervolgd...

Frits wordt van zijn bed gelicht. Eigenlijk wist hij wel dat het ervan zou komen. Voorarrest wordt veroordeling. 24 maanden...

Laat je niet afleiden!

jullie hebben een filmpje gezien van een jongen die sms-t op de fiets. Deelnemen aan het verkeer en bezig zijn met je telefoon blijken slecht samen te gaan. Het verkeer heeft de volle aandacht nodig. Hoe leuk een mobieltje ook is, en hoe aardig je vriendinnetje, als je niet uitkijkt eindigt het met een botsing. Zo kan het ook in het geestelijk leven zijn. God zelf en zijn evangelie hebben onze volle aandacht nodig. Andere dingen kunnen daarvan afwijken. Zelfs als het op zich mooie dingen zijn, zoals het mobieltje voor die jongen. Het hart van de boodschap onder het voetlicht brengen, daar wil ik het over hebben. En dus ook over de risico's van afleiding.

Papa!

Over vader worden - en kind van de Vader durven zijn.
Dooppreek bij Galaten 4:1-7.

De eerste woordjes van je kind. Een van de hoogtepunten in de opvoeding. Wat is er nou schattiger dan een babystem die half verstaanbaar maar enthousiast iets roept? En je bent als ouders nieuwsgierig naar wát. Want ergens besef je: wat het kind zegt, zegt weer iets over het kind. Over wat zij of hij belangrijk vindt. Iets over eten? Een naam voor de knuffel? Diergeluiden? Geen wonder dat het extra bijzonder is voor de ouders, als het eerste woordje mama is. Papa zou wat mij betreft ook leuk zijn, maar mijn ervaring is dat je als vader beter bewonderend naar de diepe verbondenheid van moeder en kind kunt kijken, dan dat je ermee wilt wedijveren. Papa's hier op de eerste rij: die wedstrijd tussen eerst 'mama' of eerst 'papa', die ga je verliezen.

Dominee, ik erger me aan charismatische drammers!

'Je hebt van die christenen, die zeggen dat God op het gebed geneest, en dat Hij op allerlei bijzondere manieren met die christenen spreekt. Door dromen, woorden, bijbelteksten en wat al niet. Zo stralen ze uit dat ze betere christenen zijn dan wij. Bovendien laten ze 'subtiel' voelen dat je geloof onder de maat is als iets waarvoor je bidt niet gebeurt.'

Leven in het licht

Schrijven is schrappen, en fotograferen is weglaten. Kijk maar naar de beste teksten en de beste foto's. Een prachtig gereedschap daarvoor is Photoshop.

Wat is nu de beste manier om iemand af te beelden? 'Naturel', of 'verbeterd'? Eigenlijk is dat altijd de vraag als je het over iemand hebt. Laat je iemand van zijn goede kant zien, of breng je de mindere kanten in beeld?

Hoe is dat bij jou? Als jij over iemand spreekt, poets je dan de gebreken en rimpeltjes in beeld, of leg je de nadruk op het mooie in de ander?

En hoe denk je dat er over jouzelf gesproken wordt?

Een preek bij 1 Johannes 1:5-10

Overdenking bij de begrafenis van moeder

Overdenking bij de begrafenis van Willempje Smouter-Wassink

De dienst kunt u hier beluisteren.

Psalm 4

Slapen

Met mijn gezin zijn we in het rouwcentrum afscheid gaan nemen van oma. Toen Janet (2 jaar) haar zag liggen, zei ze “Oma slapen”. Ja, zo is kindertaal. Je kunt je er ongemakkelijk bij voelen, of het met een glimlach opnemen. Oma is immers gestorven. Of zou er meer van te zeggen zijn? ‘Uit de mond van kinderen hebt u mij lof bereid’. Het laatste vers van Psalm 4 zegt het in de ‘ik’-vorm. Berijmd: “Ik kan gaan slapen zonder zorgen.” Slaap spreekt helemaal niet vanzelf na zo’n lied. De dichter wordt belaagd (vers 2) en beledigd (vers 3). En dat gaat zo maar niet over. Hoe veilig is David als hij gaat slapen? Misschien wordt hij wel in zijn slaap gedood. Juist van moeder heb ik geleerd, hoe deze Psalm, diep in het Oude Testament, stilletjes vooruitwijst naar het eeuwige leven. Ik kan onbezorgd gaan slapen. Want als Hij mij beschermt, sta ik gezond en onbezorgd op. En zelfs als Hij de laatste vijand, de dood, ruimte laat, kan ik onbezorgd gaan slapen. Als ik leef is mijn veilige huis hier. Als ik sterf is zijn veilige huis het mijne. En daar is moeder nu. Met dit vers bracht moeder mij naar bed (Joke, jij hebt het met mij van buiten geleerd op vakantie in het huis van oom Laurens). Ik breng er mijn kinderen mee naar bed.

Willempje Smouter-Wassink 10-4-1931 - 26-7-2012

Donderdag is mijn moeder, Willy Smouter - Wassink, overleden. Moeder betekent veel voor mij. Mij opvoeden heeft zij goeddeels alleen gedaan. Dat had er heel anders uit kunnen zien, want na mijn geboorte was zij bijna in het kraambed gestorven. Mijn vader schreef over die week in het kerkblad van Breda het volgende:

Op de website van Willem leest u meer over moeder en over de begrafenis.

Rust en afstand nemen

Een preek over 1Kon 19:9b-13 Elia had een depressie, en dan zeg ik het nog voorzichtig. Vandaag de dag zien wij dat zijn depressie in een patroon past: hij had geweldig succes geboekt en is daarna helemaal in elkaar geklapt. Net als Russell, de man achter de campagne Kony2012. Die had gezien dat allerlei oorlogen aandacht kregen van de grootmachten en de VN, maar dat er ondertussen in Uganda een oorlog voortwoekert. Hij besloot via de media aandacht te vragen voor de misdagen van Kony – een rebellenleider die vooral bekend staat om zijn misdaden jegens kinderen. Hen ronselt hij als kindsoldaten, en hij 'leidt ze op' door hun geweten af te stompen. Telkens onmenselijker dingen moeten ze doen. Het gaat je voorstellingsvermogen te boven. Russell zette zich al jaren voor die kinderen in, maar met de film over Kony kreeg hij voor het eerst aandacht. Miljoenen mensen zagen zijn film, en ineens stonden de misdaden van Kony op de kaart. Dankzij Russell. Met het succes en de aandacht kon hij niet goed omgaan. En toen er een kleine tegenslag kwam, sloegen de stoppen door. Hij kwam pas tot bedaren in de cel. Zo gaat het vaker met iemand: het ene succes stapelt zich op het andere, het groeit hem boven het hoofd, en een kleine tegenslag blijkt genoeg om je te breken. Elia had de profeten van Baäl verslagen, hij had vuur van de hemel geroepen, en op zijn gebed had het jarenlang niet geregend. Hij staat op het hoogtepunt van zijn loopbaan. Juist dan komt die boodschap van Izebel: 'Ik zal je krijgen!' Dat wordt de nekslag. Elia zegt dat hij net zo lief dood zou gaan. Hij vlucht weg om van zijn roeping en opdracht af te komen. ‘Ik heb alles gedaan wat U vroeg. Ik heb zeer geijverd voor de Here. Mijn enige beloning zijn bedreigingen.’ Zo kan het dan voelen. De schrijver van 1 Koningen lijkt minstens zoveel over psychologie te weten als wij tegenwoordig.

Heb je er 'zin' in?

Preek bij Openbaring 21:22-27 Deze preek wordt uitgezonden voor de Zendtijd voor Kerken op 4 maart, 17.02, radio 5. Ze speelden een spel: Stel je voor dat je naar een onbewoond eiland gaat, en je mag maar één ding meenemen.

Wat zou dat zijn? 'Jij begint.' 'Ehm.... Mijn zwiters zakmes. Dat helpt me vast met overleven.' Nee, zo was het nu ook weer niet bedoeld. 'Ga er vanuit dat overleven wel lukt. Dat je één ding mag meenemen om het leven daar aangenamer te maken. Een boek, of muziek, een beeld of ander kunstwerk. Een foto-album met herinneringen misschien. Je hebt zo'n radio-programma waar ze het spel spelen met één album of muziekstuk dat je mee mag nemen.' Het werd even stil. Tsja, wat neem je dan mee? De herinnerinen van het foto-album? Daar krijg je maar extra heimwee van. Toch maar mijn gitaar dan. Dat doe ik nu ook al graag: alleen met mijn gitaar wat tokkelen. Hoewel... als je altijd alleen bent? Heeft het dan nog wel zin om muziek te maken? Wat heeft er eigenlijk nog zin, als je alles achterlaat? Het maakt me bang. Niet aan denken. Wacht, ik weet wat! 'Ik neem jou mee!' En hij slaat zijn armen om haar heen en geeft een dikke knuffel.

Doelgericht leven

Ik bleef van de week hangen op de woorden van de nieuwe NL kampioen marathonschaatsen, Yvonne Spigt.

Ik hoorde ze in haar interview met de NOS

Marathonschaatsen is met een hapje en drankje op de bank anders al een hele zit. Zelfs van kíjken naar zo'n urenlange wedstrijd zou ik moe worden. Uitputtende sporten. Waarom doen we het elkaar eigenlijk aan? De topsport zelf, en het volgen vanaf de zijlijn of vanaf de bank?
Yvonne Spigt had een duidelijk doel voor ogen: als eerste over de streep komen. Niet alleen tijdens de wedstrijd. Het is het doel dat ze altijd voor ogen heeft. We horen haar vertellen hoe dat samen met haar team werkt. Zij moet die rondjes het snelst rijden, en daar is alles dienstbaar aan. Een teamlid gaat mee naar voren om het tempo van een kopgroep zonder haar te drukken, of juist mee met haar om haar naar voren te brengen. Als je even verder kijkt dan het interview, zie je achter haar prestatie de jarenlange training, de inspanning van sponsor en coach. Maar de meeste indruk maakt het toch, om van een topsporter te horen wat er allemaal voor wordt opgeofferd. Jaren van Eindeloos trainen, voedingsschema's, de prijs die je betaalt in je sociale leven. En dan in de wedstrijd zelf 'gewoon lekker doodgaan'. Spieren die je voelt verzuren, ademhaling die pijn gaat doen, tot je er niet eens meer veel van voelt. Dwars door de pijngrens heen, veel verder gaan dan wat zelfs nog maar gezond is.

Hoe voorkom ik dat ik moralistisch word?

Hoi Arjan, je vraagt je in een tweet af hoe je voorkomt moralistisch te worden in je preken. Zelfs het materiaal dat jij daarvoor uit eigen kring ontvangt is daarbij problematisch.

Zou dat kunnen betekenen dat de moeite om moraal aan de orde te stellen breder leeft? Bij mij in elk geval wel. Aan de ds. Gremdraad van de karikatuur lever ik liever geen bijdrage. Het verwijt van hypocrisie kan ik na 10.000en misbruik gevallen in de RK niet zo maar naast me leggen. En anderen een nieuw juk opleggen kan ook de bedoeling niet zijn.

Mag ik een rondje hardop denken? Dan is ieder die dat wil welkom om in de comments mee te denken.

Ik ben begonnen me af te vragen: Hoe deed Jezus dat?

Daar is geen eenduidig antwoord op. Wat Hij deed, deed Hij in ontmoeting, niet in een systeem.

Toch geeft zijn optreden wel een paar uitgangspunten.

1) Met stip op één het advies uit Jes 10:1, dat in Jezus' mond (Luk 11:46) tot hard verwijt aan predikers is geworden. In rond Hollands: practice what you preach.

2) Jezus ging daar ver in. Zo ver dat Hij lasten die Hij in zaken die Hij niet dragen kón, ook niet preken wilde. Joh 8:11.

3) Beperk je niet tot een soort biechtspiegel toptien, met topics die meer over nestgeur en ligging zeggen dan over moraal. Zeker als daar thema's bijzitten die jezelf of je kerk leuk uitkomen (tienden afdragen, middagdiensten bijwonen - dat idee). Jezus liet enerzijds de actualiteit toe in zijn agenda, maar schroomde ook niet zelf zaken aan de orde te stellen.

4) Dat betekent: maak het een normaal deel van de boodschap, en probeer alle delen van de moraal eens aan de orde te stellen.

5) Hoor de verwijten aan je adres, en ga er publiek het gesprek over aan.

Waar kom ik zo terecht? Toch wel bij materialen van het type Time to Turn. Waarbij het eigenlijk wel pijnlijk is, dat we een hulpverleningszondag of een #TimeToTurn nodig hebben om over onze schaduw te stappen.

Voedsel en beleggen - maar dan anders

Martine Hafkamp

schrijft een column waarin ze het opneemt voor rechtstreeks beleggen in voedsel. Mevr. Hafkamp neemt afstand van de Zembla-uitzending, die het als zelfverrijking over de rug van de armsten afschildert. Accoord, u hebt mijn aandacht.