'Je hebt van die christenen, die zeggen dat God op het gebed geneest, en dat Hij op allerlei bijzondere manieren met die christenen spreekt. Door dromen, woorden, bijbelteksten en wat al niet. Zo stralen ze uit dat ze betere christenen zijn dan wij. Bovendien laten ze 'subtiel' voelen dat je geloof onder de maat is als iets waarvoor je bidt niet gebeurt.'
Door de jaren heen heb ik deze in verschillende toonaarden gehoord. En ook uit verschillende hoek. Het krachtigst klinkt hij echter uit degelijk gereformeerde mond. Ik wil deze roep niet onbeantwoord laten.
Beste broeder of zuster,
Het siert gelovigen niet als ze hardop of stilletjes uitstralen dat ze zich beter voelen dan een ander. Charismatischen zouden dat moeten laten. En gereformeerden ook.
Om bij die laatsten te beginnen: Het zijn de steil-gereformeerden geweest, die voor God hebben besloten dat zijn grote daden uit de bijbeltijd in onze tijd niet meer kunnen en mogen. God mag zonden vergeven, en -vooruit- ook troost geven bij verdriet, of een enkele keer kracht naar kruis. Maar verder dient Hij Zich op de achtergrond te houden. Wie niet gelooft dat de slang letterlijk sprak, of dat de schepping 6 * 24 uur duurde is vrijzinnig. Maar wie gelooft dat God in zijn eigen schepping zou spreken, genezen, of in zou grijpen, is een ketter, of een gevaarlijke gek.
Een praktijkvoorbeeld. In mijn eerste gemeente was (is!) een weduwe, die lijdt aan de eenzaamheid. Nadat ik haar vijfmaal bezocht had, biechtte ze met een timide stem het volgende op: "Een jaar nadat mijn man overleden was, ging het niet goed met me. Ik wist me met de leegte geen raad. Op een middag was ik wat aan het huishouden, toen ik een stem hoorde zeggen 'mijn genade is u genoeg." Wat zou dat kunnen zijn, dominee?" Voorzichtig vragen van mijn kant wees uit, dat ze het eens bij anderen genoemd had. Bij familie, bij een ouderling. En dat die begrijpend hadden gereageerd: Als je alleen bent ga je wel vaker stemmen horen. Daar zijn pilletjes voor, en anders praatsessies. Zo beroofde men haar van wat de levende God haar gaf en wilde leren. Bovendien beroofde men zichzelf. Want de aard van de charismata is, dat ze via de ontvanger vooral anderen dient.
Zo hebt u God teruggedrongen op het terrein van kerk en liturgie. Hij ging over Psalmen zingen, over de wet, de Bijbel en de preek. Over troost, vermaning en een ambtelijk handje na de dienst. Maar in de slaapkamer, op het werk en in de universiteiten was Hij uitgebannen. Hebt u Hem de deur gewezen. Het gevolg laat zich raden: Een God die alleen op zondagmorgen bestaat, houdt op te bestaan als je Hem zijn laatste uurtje ontneemt. En zo geschiedde: de volgende generatie bleef - terecht - thuis.
Het pijnlijkste is, dat deze steil-gereformeerde leer geharnast is verdedigd, maar ten diepste nooit geloofd. Ook niet door haar voorvechters. Van dezelfde predikanten die in bladen, op kansels en in kerkelijke vergaderingen met kracht optraden tegen charismatische dwaalleer, lezen we 50 jaar later dat ze thuis, in hun studeerkamer, in tongen spraken, of andere charismatische ervaringen koesterden. En van dezelfde gereformeerden die zich beklagen over charismatischen, hoor ik godservaringen die er niet om liegen. Die goede gaven waren Gods paarlen - en u hebt ze als zwijnen vertrapt. Hoevelen hebben God verloren en de kerk verlaten omdat u Gods goede gaven in angst voor uzelf hebt gehouden? Omdat het ongepast werd gevonden ervan te getuigen in de kerk en tussen collega's?
Om terug te komen op uw ergernis: Aan de drammerige charismatischen die u ontmoet, kunt u maar beter wennen. Hun onevenwichtigheid en betweterigheid heeft de kerk minstens 50 jaar nodig. Dringend nodig, om de leegte die uw irrelevante God heeft achtergelaten, te vullen.
Beste charismatische meelezer: Ik had het niet tegen u. Maar ik hoop dat u begrijpt dat de criticus uit de inleiding wel gelijk heeft. Jezus roept u toe 'leert van Mij, want Ik ben zachtmoedig en nederig van hart'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten