kerstcadeaus

Vrijdagavond kwam er iemand met een briefje op mijn kamer. Of ik even op wilde geven waarover ik zaterdag zou preken bij de samenkomst ter gelegenheid van kerst. Zaterdag? 19 december? Extra kerstdienst? Ik had iets horen mompelen over het kerstfeest van de middelbare school in Canning. Maar dat was toch vrijdag al? Bovendien horen we al een paar dagen dingen mompelen over een dag in Canning. Ik zet er dus op in dat het een kerstviering zal zijn om de vakantie in te luiden, ongeveer zoals in NL. Omdat ik bij thuiskomst toch over Lukas 2 en de herders zal preken, kies ik ervoor om dat hier ook maar te doen. Veel concreets om me op te richten heb ik niet. O ja. En of ik extra nette kleren aan wil trekken.
Dus lees ik Lukas 2 nog eens goed door, en sta (voor wie kerst viert in NGK Wageningen: spoiler alert!!) vooral stil bij de vraag waarom God voor herders kiest als boodschappers. Meer dan 15 minuten heb ik niet beschikbaar. Zaterdag begint wat vreemd. Alsof het niet op gang wil komen. We hangen wat rond bij het ontbijt, en zien verder weinig voorbereidingen. Achterop de ochtend is er opeens haast. We rijden een heel eind door de stad. Minstens een uur. De bestemming blijkt een park te zijn, dat vooral uit grote vierkante vijvers bestaat, met dunne strookjes rustiek groen ertussen. O, en een boel plastic vuilnis en gebroken beton, maar dat wordt hier blijkbaar niet als ontsierend ervaren. De hoofd-as door het park is een stuk breder, en bestaat uit een soort tuinen die je blijkbaar voor een dagje kunt huren. Wij hebben een grasveld van 100m in het vierkant, aan het water uiteraard, met een soort vakantiehuisje. Niet dat we daar binnen komen, want het draait allemaal om het grasveld. Daar staan zo'n 50 stoelen, goeddeels bezet door wat oudere heren. Het blijkt een groep emeritus-geestelijken uit allerhande denominaties, plus een handvol leiders van de CMA, en een gepensioneerde chirurg. Voor Henk en mij zijn er bloemenslingers en ereplaatsen - knalhard in de zon. Het mag dan ongeveer de kortste dag zijn, die zon voel je heus, hier. Sukrit legt me nu uit wat het allemaal te betekenen heeft: Jaarlijks nodigt hij zoveel ermeritus-geestelijken uit als hij vinden kan, omdat die zich na hun ambtstijd nogal verloren voelen, zo heeft Sukrit ervaren. Een klein uur gaat op aan het introduceren van alle gasten. In het Bengali zonder vertaling, dus Henk en ik zitten er nogal glazig bij. Daarna heeft de samenkomst een tamelijk klassieke kerkelijke opbouw: kerstlied, gebed, dankwoord, en ik mag preken.
En dan sta je voor 50 herders met als opgegeven thema: De herders - waarom deze ongedachte getuigen het uitluisteren waard zijn.
Dat is nu een van die 'knipoogjes van Boven' waar deze dagen vol van zijn. Had ik de aard van de samenkomst gesnapt, dan had ik het vast niet aangedurfd. Maar wat ik heb voorbereid raakt de aanwezigen diep. Ik voel me dankbaar.
Het programma vervolgt met het aansnijden van de taart - want opeens blijkt deze dag een geschenk van de Roys vanwege een huwelijksjubileum. Ik raak de draad kwijt, en snap dat het voor een lezer nog erger moet zijn.
Daarna volgt - natuurlijk - de lunch. Het loopt dan ook al tegen 14.00. Hoe ze het klaargespeeld krijgen weet ik niet, maar op dat grasveld, zonder noemenswaardige keuken, staat opeens een imposante Indische rijsttafel voor 50 tot 100 personen. Mij wordt toegemompeld dat het om ons te eren minder kruidig is dan anders. Van pure recalcitranterigheid knaag ik een complete verse groene peper op. Tip: niet te vaak doen. Hoewel die pepers er speciaal voor dat doel liggen, trekt mijn actie de aandacht van de Roys. Die staan vol ongeloof te kijken, nemen foto's, en zeggen dat ik het precíes goed doe. Sukrit vertrouwt me toe: Daar ga je driemaal van genieten. De mond is de eerste van die drie plaatsen. De rest leer je vanzelf. En zo geschiedde.
Dan is er een volgende verrassing: Voor iedereen is er een kerstcadeau in glitterfolie. Voor mij een vest zonder mouwen.
We hebben het dankbare gevoel dat deze 50 mensen werkelijk iets hebben ontvangen waar ze heel blij mee zijn. Meer nog de aandacht, de uitnodiging en de eer, dan de maaltijd en de geschenken. Maar alles heeft daarin zijn plaats.
We blijven nog een paar uurtjes plakken. Maken een wandeling met een student / pastor die vandaag naar zijn gemeente in Oryssa terug moet. Afscheid nemen doet pijn, en is warm. Wij kennen zijn verhaal. Van een collega die om zijn geloof vermoord is. En van de angst voor hemzelf en zijn gezin. Van 20 jaar pionieren en een gemeente van inmiddels 25 gelovigen. Van een compleet gebrek aan geld. Het 'salaris' dat de kerk kan geven is niet meer dan een fooi. En zo noemt hij het ook. Maar zonder bitterheid. Dit is zijn roeping, zijn leven. Wij hebben hier opnieuw geleerd wat bidden kan doen. Ons gebed voor hem zal ons kerstcadeau zijn.