Ik veroorzaak helaas wat onrust, doordat ik mijn treinabonnement verloren heb. Vanmiddag gaan we met een student op pad om via een brief een verzoek in te dienen om een nieuwe adruk van het abonnement. Het heeft nogal wat voeten in de aarde. We moeten op tenminste drie stations officials spreken, en op hun welwillende medewerking hopen. Vanmiddag gaat Sukrith Henk niet vertalen, want hij heeft thuis alweer een dochter om uit te zwaaien: Jemimah gaat naar de USA om haar middelbare school daar af te maken.
Inmiddels is het hier bedtijd, en kijk ik terug op een mooi dagje Indiase bureaucratie. Tussenstand: 5 officials op drie stations geven me geen kopie van het abonnement. Als dat de regels zijn, prima (mijn fout, om dat abonnement te verliezen), maar de eerste zei dat het op deze manier wel mag, en de CMA is er niet gretig op om teveel te betalen. Om de cijfers even in perspectief te zetten: het abonnement kost 145 roepie. Wij betalen daarvoor €2,40. Voor een stadse Indiër zou het zomaar een dagloon kunnen zijn.
's Avonds heeft vooral Henk zich nuttig gemaakt door electronica te repareren. Vanavond is het niet succesvol geweest, maar vorige week is een rijstkoker aan de vergetelheid ontrukt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten